اشعار عربی و فارسی

من شاعری ندیدم, جز صحبتی به کوتاه..
ترکیب هر هجایی, همچون صدایی از چاه..

دیوان پر غرورم, رنگین کمان نورم…!!!
من شاعری به دورم, از بی جنون این راه..

هرانکه جمله داند, شد شاعری به دل ها..
اخر چه دلنوازی؟ گر خود نباشی دلخواه..!

من در خیال دوری, نزدیک تر به خویشم..
خواهی برو ز پیشم, اتش به خرمن کاه..

گشتم به انجمن ها, چون سبزه بر چمن ها..
در هیچ مرد و زن ها, بیتی نشد به گهگاه..!

خواننده عزیزم, هرگز نشو به دل غم..!
این انتقاد ما هم, شب را بگیرد از ماه..!

در مثنوی بمانی, بیت از غزل چه خوانی؟
از شعر نو چه دانی؟ دارد هزار و یک اه…!!

شعر سپید ما را, گفتی که نثر ساده ست..
ای (شاملو) روانه ست, مرداب موج خودخواه..

(حافظ) برو به فالی, از دست مردم شهر..
شاید به خواب دلبر, ملکی زند گدا شاه...

شد طعنه ان رقیبم, در مکتبی به پوچم…..!!
گه شاعری کلیسا, یا عزلتی به خانقاه..…!

گه کافری مسلمان, گه صوفی گناباد…!!
گنجی نشد به اباد, دزدی به چشم گمراه..

در راه پر نشیبم, یاری نشد حبیبم.."
گر شعر دل غریبم, هرگز نشد به درگاه..!

شاعر：

مجاهد ظفری